Mijn verhaal

Ik ben.

Mijn naam is Eveline.

Dromer, reiziger, ontdekker, inspirator zijn woorden die worden gebruikt om mij te omschrijven.

Mijn pad leidt me langs verschillende continenten en innerlijke landschappen.

Toen ik drie jaar oud was, stierf mijn papa. Een verlies dat ik nog niet kon begrijpen, maar waarvan ik diep vanbinnen wel wist dat het mijn leven voor altijd zou tekenen. Mijn mama was op dat moment zelf nog jong, en emotioneel niet beschikbaar. Ik verloor ook mijn grootouders al vroeg, waardoor ik veel alleen ben geweest. Dat alleen-zijn heeft me gevormd. Het heeft me snel volwassen gemaakt, maar ook doen hunkeren naar diepe verbinding. Naar gezien en gevoeld worden.

Als puber ben ik beginnen rebelleren. Ik bracht mezelf in onveilige situaties, omdat ik ergens gewoon wilde voelen dat ik leefde. Ik was op zoek - naar liefde, naar herkenning, naar mijn papa ook. Maar ik kon mijn hart zelf nog niet echt openen. Die zoektocht heeft me lang in zijn greep gehouden.

In 2016, na een burn-out, heb ik besloten om alles even los te laten. Mijn leven in België heb ik on hold gezet, ik kocht een enkeltje naar Bangkok en ben gewoon vertrokken. Dat jaar in Zuidoost-Azië heeft alles veranderd. Ik belandde in een stilte-klooster in Thailand, leerde yoga en meditatie, en reisde door naar India waar ik yogadocente werd. Ik maakte kennis met Reiki en werd uiteindelijk Reiki Master aan de voet van de Himalaya. In Indonesië en op de stranden van Koh Phangan leerde ik opnieuw ademen. Leven. Zakken in mijn lichaam.

Na Azië kreeg ik de kans om yogales te geven in Zuid-Afrika. Een ongelooflijk intense en mooie periode, waarin ik mijn passie voor yoga en energieheling nog dieper kon delen. Tijdens een roadtrip met mijn Reiki Master, Bela, voelde ik zelf nog niet meteen een verlangen naar België. Integendeel, ik zat volop in het avontuur, in de expansie. Maar het was Bela die zei: “Je moet terug naar België. Terug naar je roots.”

Mijn eerste reactie was weerstand. Angst. Een diepe onzekerheid. Terug? Naar waar zoveel pijn lag? Naar waar ik lang het gevoel had nergens echt te passen? Er kwam meteen een storm van vragen: Zal ik daar wel kunnen aarden? Ga ik terug in oude patronen vallen? Ben ik wel sterk genoeg om daar te kunnen blijven staan in wie ik nu ben geworden?

En toch... ergens diep vanbinnen voelde ik: ze heeft gelijk. Dit is wat nu nodig is.

Dus ik ben gesprongen. Niet omdat ik zeker was, maar net omdat ik wist dat ik anders zou blijven weglopen van wat me riep. Ik ben door die angsten gegaan, één voor één, en ben teruggekeerd naar België. En ja, het was niet altijd makkelijk. Maar het was wél juist.

In 2018 heb ik dan ook mijn eigen praktijk opgericht. Dat was spannend en kwetsbaar, maar ook heel krachtig. Ik ben enorm dankbaar voor de herverbinding die sindsdien heeft plaatsgevonden — met mijn familie, met oude en nieuwe vrienden. Het was niet altijd een open weg, soms botsend, soms pijnlijk, maar altijd leerrijk.

Terug in België heb ik ook geleerd om mijn grenzen aan te geven. Om trouw te blijven aan mijn gevoel, zelfs in een wereld waarin dat niet altijd begrepen of aanvaard wordt. Dat heeft soms eenzaamheid met zich meegebracht, het gemis van echte resonantie met mensen die ook op een zachtere, meer verbonden manier in het leven willen staan. Dichter bij de natuur, dichter bij zichzelf. Maar die eenzaamheid heeft me ook kracht gegeven. Het heeft me geholpen nog meer thuis te komen in mezelf.

En toch… het avontuur bleef trekken.

Een nieuw hoofdstuk is gestart. Samen met Deva in de Van op avontuur. Ik weet nog niet waar we uiteindelijk zullen landen, of wanneer. En dat niet-weten voelt voor velen misschien spannend of onzeker, maar voor mij voelt het als een helder, liefdevol signaal: dit is wat er nu mag gebeuren. Een sprong in het diepe, met vertrouwen. Mijn leven, mijn tempo, mijn manier.

Wat ooit mijn diepste pijn was, is nu mijn grootste kracht. Mijn verdriet is mijn vreugde geworden. Ik voel mijn papa vandaag overal om me heen — achter me, boven me, onder me, rondom mij, maar vooral: in mij. We kunnen elkaar fysiek niet meer aanraken, maar energetisch zijn we verbonden op een manier die intenser is dan ik ooit had durven dromen.

En ook al ben ik niet meer gebonden aan één vaste plek, ik blijf beschikbaar. De praktijk leeft voort, maar in een andere vorm — mobiel, intuïtief, op de plekken en momenten waar het klopt. Waar het stroomt. Waar ik word uitgenodigd, waar jij wordt geroepen. Mijn deur is niet langer een gebouw, maar een veld van aanwezigheid.

Dankjewel om mijn verhaal te lezen. Misschien herken je er stukjes van jezelf in. En wie weet kruisen onze paden elkaar op een moment dat het kloppend is. In zachtheid. In verbinding.