Loskomen van oude patronen zonder schuldgevoel

Soms voel ik hoe de onzichtbare draden van mijn verleden mij vasthouden. Niet omdat ik dat wil, maar omdat ze zo verweven zitten in wie ik ben. Opgegroeid zonder een emotioneel volwassen ouderfiguur leerde ik als kind al vroeg hoe ik de rol van volwassene moest opnemen. Mijn vader overleed, en mijn moeder kon de zwaarte van het leven niet altijd dragen. Dus droeg ik het.

Nu, jaren later, voel ik nog steeds hoe die dynamiek doorwerkt. Ik wil keuzes maken vanuit vrijheid, vanuit mijn eigen kracht, maar er is iets dat aan me trekt. Een oude energie die mij klein houdt, die onbewust in mijn systeem zit.

En toch, als ik eerlijk ben, weet ik hoeveel ik al gegroeid ben. Ik heb stappen gezet, losgelaten, ruimte ingenomen, en ik voel hoe ik hierin blijf ontwikkelen. Maar tegelijkertijd is er nog een stukje dat blijft hangen. Dat stukje dat zich laat voelen op de momenten dat ik écht voor mezelf kies. En ik besef dat beide kunnen: de groei en het laatste restje dat nog aandacht vraagt.

Onder dat restje zit ook iets diepers verscholen. Niet alleen de angst om te kwetsen, maar ook de angst om zelf gekwetst te worden. Om afgewezen te worden. Om verlaten te worden. Die oeroude angst die zegt: als ik écht helemaal voor mezelf kies, wat gebeurt er dan met de verbinding? Kan die blijven bestaan? Of verlies ik iets?

En dan is er dat schuldgevoel. Dat zachte, maar hardnekkige stemmetje dat fluistert dat ik een ander tekortdoe als ik mijn eigen weg kies. Maar als ik daar eerlijk naar kijk, zie ik dat dat ook een oud stuk is. Een deel van mij dat ooit leerde dat zorgen voor een ander belangrijker was dan luisteren naar mezelf. Dat deel hoort bij het kind dat ik was, niet bij de volwassene die ik nu ben. Want wanneer ik stevig in mezelf sta, weet ik: kiezen voor mezelf betekent niet dat ik een ander iets afneem. Vrijheid en verbinding kunnen naast elkaar bestaan.

En ik weet ook: dit gaat niet over schuld of goed en fout. Emotionele onvolwassenheid ontstaat niet zomaar. Het is iets dat generaties lang wordt doorgegeven. Mijn moeder heeft het ook niet geleerd. Zij groeide ook op in een omgeving waar emotionele beschikbaarheid niet vanzelfsprekend was. En dat verandert misschien niets aan mijn ervaring, maar het helpt me wel om met zachtheid te kijken. Niet alleen naar haar, maar ook naar mezelf.

Zelfs nu, terwijl ik dit schrijf, voel ik die spanning. De angst dat het te persoonlijk is, dat het te diep gaat. Maar ik weet ook: ik moet dit uitbrengen. Want ik wéét dat ik hier niet alleen in ben. Dat er mensen zijn die zich hierin herkennen. En als ik iets kan delen waardoor iemand zich minder alleen voelt, dan is dat belangrijker dan de angst.

Misschien herken jij dit ook. Het gevoel dat je trouw moet blijven aan iets dat jou eigenlijk beperkt. Dat de angst om een ander te kwetsen jou tegenhoudt om écht je eigen weg te gaan. Of misschien zelfs de diepere angst: wat als ik daardoor zelf gekwetst word?

Een vraag die mij helpt om helderheid te krijgen, en misschien jou ook:
"Als jij merkt dat iets jou tegenhoudt, stel jezelf dan eens de vraag: is dit écht van mij, of draag ik iets dat niet van mij is? Maakt het mij sterker of zwakker?"

Ik kies ervoor om mijn pad te volgen. Liefdevol en vrij. En jij? Wat kies jij? Misschien mogen we dat samen ontdekken.