De Verlamming van het Niet-Weten en de Illusie van Ontsnappen

Ken je dat gevoel? Dat je vastzit, alsof je je voeten niet kunt verzetten ? Je weet dat je vooruit wilt, misschien zelfs móét, maar hoe hard je ook duwt, trekt of nadenkt, je raakt niet verder. De spanning en de angst voel je in je lichaam – een knoop in je maag, een brok in je keel, een beklemming op je borst.

En dan komt dat idee op: als ik nu eens ergens anders naartoe ga. Een andere plek, een ander leven, een totaal nieuwe wending. Misschien is dát de oplossing. Misschien, als ik maar genoeg afstand neem, laat ik die verlamming achter me.

Het is een verleidelijk idee. En in zekere zin werkt het ook – voor even. Een nieuwe omgeving brengt afleiding, nieuwe prikkels, een tijdelijke verdoofde staat waarin je denkt dat het verleden en de onrust oplossen in de frisse lucht van een onbekend land of de belofte van een nieuw avontuur.

Maar onder de oppervlakte blijft alles. De oude patronen reizen met je mee. Het verlaten zijn, het machteloze gevoel, de pijn waar je geen woorden voor hebt – ze wachten geduldig tot het moment dat je weer stilvalt en ze je opnieuw inhalen.

Want de enige echte beweging zit niet in het buitenwereldse, maar in het innerlijke werk. Niet in vluchten, maar in aanwezig blijven bij wat wringt en schuurt. In het erkennen van de angst, de spanning, de weerstand. In het durven zitten met wat zo oncomfortabel voelt, zonder het direct te willen oplossen of weg te duwen.

Dat is geen makkelijke weg. Soms ben je er nog niet klaar voor. En dat is oké. Bewustzijn komt in lagen. Misschien schijnt er vandaag enkel een zacht licht op wat ooit volledig in het donker lag. Misschien is geduld met jezelf vandaag de enige stap die je kunt zetten.

En dat is genoeg.

Verandering komt niet door weg te lopen, maar door ruimte te maken voor wat er al is. Door met zachtheid naar jezelf te kijken, door te vertrouwen dat het proces zich op zijn eigen tijd zal ontvouwen.

Je hoeft nergens heen. Alles wat je zoekt, is hier – in jou.